poniedziałek, 8 listopada 2010

epitafium do zauroczenia czyli o dzisiejszych mężczyznach słów kilka

Długo zastanawiałam się czy poruszyć ten temat, ale w końcu moja irytacja osiągnęła punkt krytyczny, a rezerwy cierpliwości się wykończyły i świecą pustką. Sprawa dotyczy Niebieskookiego i współczesnych mężczyzn w ogóle. Mam jedno pytanie do świata jako całości: co się dzieje z tymi chłopami? 
Większość "nosicieli testosteronu" jak ich określiła Justyna, ma do kobiet i związków specyficzne podejście. Przykład - bycie ze sobą dwojga ludzi przez trzy lata jest uznawane za dziwne, niemożliwe lub niesmaczne. Tak, tak, "niesmaczne" - to cytat autentyczny, a nie wymysł autorki. Nie wiem, czy to jest kwestia spotykanych przeze mnie osób, czy to ze światem dzieje się coś dziwnego? Jeśli to pierwsze, chyba szybko muszę zmienić otoczenie, a jeśli to drugie, to koniec cywilizacji nadchodzi szybciej, niż przewidywali Majowie...
Co do Niebieskookiego, to znam go już dość długo, a od strony jego "błękitnego spojrzenia" od dobrego roku.  Cały (niedo-) rozwój tej relacji można prześledzić, przeglądając moją kolażową galerię z okresu tegorocznej zimy. W powietrzu wisiało przez ten czas dwunastu miesięcy wyraźne, obopólne zainteresowanie, wyczuwane nawet przez niezwiązane ze sprawą osoby trzecie. I cóż z tego? I nic. Wszelkie próby oswojenia spełzły na niczym i mój niedoszły luby nadal zachowuje się jak przerażony zając pod miedzą. Jednak, co ciekawe, trzy miesiące wakacyjnej rozłąki chyba go nie ostudziły, bo wciąż wysyła w moim kierunku płomienne i tęskne spojrzenia, których usilnie staram się nie zauważać. 
Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Po pierwsze mam dosyć bycia tą cholerną królewną siedzącą w oknie i czekającą na zmiłowanie pańskie. To nie w moim stylu. Po drugie, po co mi partner, który się mnie boi (lub przynajmniej sprawia takie wrażenie)? "Nawet jeśli kocha nad życie, cóż z tego, skoro kocha zbyt skrycie?" śpiewała Anna Maria Jopek. Jeśli kogoś to nie do końca przekonuje, to powołam się na inny przykład: pamiętacie scenę z filmu "WALL.E", kiedy to Eve się wyłącza, a Wall.e zabiera ją na randkę? Ciągnie za sobą na kablu, z wielkim trudem łapie ją za rękę na ławce i tak dalej? No to Niebieskooki zachowuje się właśnie jak Eve, z ta różnicą, że nie jest zresetowaną sondą kosmiczną.
Przykro mi bardzo z tego powodu. Będzie mi brakowało tamtej euforii, którą przelewałam w moje wiersze. Muszę jednak zrezygnować, bo zwyczajnie brakuje mi już sił, żeby to wszystko ciągnąć i "kochać za dwoje". Jak drzewo liście, straciłam wszelkie złudzenia. Mogę mieć tylko nadzieję, że wiosną znów się zazielenię.

Kolaż 018

1 komentarz:

  1. zgadzam się z Tobą,nie ma co ciągnąć czegoś co nawet nie ma początku.
    Tak w ogóle pozdrawia Aniolek z deva :)

    OdpowiedzUsuń