puste okno czyli trochę goryczy

Wpadłam w beczkę gorczycy i jest mi teraz nieprzyjemnie. Od jakiegoś czasu obserwuję irytujący, wręcz niesmaczny trend, którego główną osią jest relacja międzypokoleniowa (a raczej jej brak) i naturalna dla żywego stworzenia śmiertelność.

Do tej pory żyłam sobie w okolicy dość spokojnej, zamieszkałej w głównej mierze przez staruszki mniej lub bardziej posunięte w latach oraz młode małżeństwa, często z dziećmi. I tak to trwało. Aż zwykłą kolejną rzeczy starowinki zaczęły wymierać, a na ich miejsce zaczęli wprowadzać się kolejni wnuczkowie i wnuczki. Od razu zrobiło się przez to mniej spokojnie i cicho, ale nie jest jeszcze najgorzej, więc da się wytrzymać poziom natężenia decybeli (obecnie najwięcej larma robi siedmioosobowa grupka czteroletnich chłopców, potocznie nazywanych u mnie w domu "Karaluchami", którzy z wielkim entuzjazmem i równie wielkim hałasem wespół w zespół odkrywają świat, na razie w obrębie międzyblocza).

Obserwuję coraz częściej (wraz z kolejnymi klepsydrami wywieszanymi na drzwiach do klatek schodowych) wynoszenie na śmietnik starych, sfatygowanych sprzętów po babkach i dziadkach oraz ślady generalnego remontu. Wszak młodzi muszą gdzieś mieszkać, a stare, od lat nieremontowane mieszkanie po dziadkach świetnie się nadaje. I jakoś nikomu nie jest chyba głupio, że dopiero teraz wymienia na kafelki lub inne panele starą papę dachową, która leżała na podłodze w przedpokoju od lat 50-tych (sic), że po kilku dekadach maluje w końcu ściany, wymienia okna na nowe, robi porządek z kablami wiszącymi złowieszczo u sufitu lub wymienia wyrwany od lat włącznik światła. Babci ładne mieszkanie nie było potrzebne, młodym i owszem. 

Znałam z widzenia taką jedną staruszkę, mieszkała podwórko obok i często ją widywałam, idąc na pociąg. Zawsze siedziała w tym samym oknie i patrzyła na drzewko rosnące tuż przed nią oraz na uwijające się przy budce lęgowej i karmniku szpaki, sikorki i wróble. Niezwykle lubiłam ten widok. 

Teraz okno jest puste, przez brak firanki doskonale widzę wygładzone gładzią ściany, poukrywane druty, stare linoleum zwinięte i stojące w formie rulonu przy drzwiach, gotowe do wyrzucenia razem z wiadrami gruzu. Tylko raz jakiś robotnik (a może wnuk?) przysiadł w tym samym oknie, w tej samej pozycji i się zapatrzył. Smutne. 

Widać taki już los staruszek, że popadają w coraz większe zapomnienie, aż w końcu same o sobie zapominają i ostatecznie - ulatują.

otwarte okno
staruszka karmi ptaki
też chce odlecieć